Það sem grípur huga hennar á ferðalögum verður að fá sinn tíma til að meltast vel og lengi ef það á að skila sér í verkum hennar. Hún leitar eftir samspili andstæðna og tjáir sig þá oft með einhverju kunnuglegu úr heimahögunum sem sett er í óvanalegt samhengi.
Er kemur að því að Þórdís íklæðist nepölskum munkakufli þá lítur hún jafnsannfærandi út og þegar hún er í reiðbuxum og ullarpeysu.Vegna þess að hún aðlagar hið framandi að sér og sjálfa sig að hinu framandi þá metur hún mikils ef skoðandinn getur fundið sjálfan sig í verkunum sem hún gerir og upplifað eitthvað í gegnum þau, út frá eigin reynslu eða minningum.
Að loknu kennaraprófi frá Kennaraskóla Íslands nam Þórdís Alda myndlist við Myndlistarskólann í Reykjavík, seinna við Myndlista- og handíðaskóla Íslands (1980- 1984, skúlptúrdeild) og loks við Listaakademíuna í München. Hún hefur haldið níu einkasýningar og tekið þátt í fjölmörgum samsýningum úti og inni, hérlendis og erlendis. Þórdís Alda hefur komið að rekstri tveggja gallería í Reykjavík sem bæði hafa verið starfrækt af myndlistarmönnum; Gallerí Gangskör og STARTART á Laugavegi. Hún er félagi í SÍM og Myndhöggvarafélaginu í Reykjavík og hefur unnið að ýmsum félagsmálum sem varða myndlistarmenn, svo sem dómnefndarstörfum, sýningarmálum og fleira. Undanfarin ár hefur Þórdís starfað með hópi norrænna myndlistarmanna, sýningarstjóra og fræðimanna sem kalla sig The Provincialists, en sá hópur hefur m.a. staðið fyrir málþingum og sýningum hér á landi, í Noregi og Færeyjum.
Þórdís Alda fer um marga heima, ( þó á heimaslóðum sé ) í verkum sínum. Sum verkanna bera með sér svipmót bændasamfélagsins sem færir henni iðulega efnivið í fang. Hún arkar stórstíg um tóftir og tún, hirðir upp tól, verkfæri og minjar liðins tíma. Hún umvefur þetta dót, nærir og yljar því með því að setja það í fitu og ull og binda það stundum saman með ryðguðum gjörðum. Einnig lætur hún greipar sópa um dótaskúffur samferðarmanna sinna eins og verkið „Yfirfall“ frá 2004 er til vitnis um. Hún bjargar stöðugt hlutum sem hafa úrelst og orðið gagnslausir frá vanrækslu og skeytingarleysi.
Kannski til þess að þakka fyrir bjargir fortíðar og virða hlutveruleika nútímans fyrir sér. Þórdís óhreinkar sig með gramsinu, fær svertu í kringum nefið, hárið fær á sig ryk- og öskugráma og hendurnar verða grútskítugar af því að handleika tólin. Fortíðarbragurinn verður notalegur, ekki sökum eftirsjár heldur vegna feginleika. Það er gott að hafa tekist að lifa af og að hafa náð að krafsa sig út úr grómi og skít.
Af þeirri sömu útsjónar- og atorkusemi sem gerði fólki kleift að komast af við fábreyttar aðstæður er haldið áfram að puða og strita á okkar tímum. Nú er það ekki neyðin sem rekur okkur áfram. Það er eitthvað annað, en engu áhrifaminna. Við erum rekin áfram líkt og værum við þrælar keyrðir áfram með svipuhöggum. Það sem er ólíkt fyrri tímum er að sá sem sveiflar svipunni býr innra með okkur sjálfum. Okkur finnst við aldrei gera nóg og aldrei gera nógu vel. Við erum sífellt haldin samviskubiti um að við gætum gert meir og betur. Okkur finnst við þurfa að fara í gegnum hreinsunarelda til að sanna okkur, til að sýna að við stöndum okkur. Vinnan verður að sáluhjálp og endurlausn. Hún verður hreinsunareldurinn sem við höldum að við þurfum að fara í gegnum til að verða hólpin.
Eldur vermir, gefur kraft og eyðir á sama tíma. Heimurinn er síkvikur eldur að dómi hins forngríska, myrka spekings Heraklítosar. Við erum okkar eigin eldur, kveikjum í okkur og fuðrum upp. Byggjum upp og rífum niður. Nærum og eirum engu á sama tíma. Annar og yngri heimspekingur, Walter Benjamin, líkti framþróun mannkynssögunnar við stöðuga eyðileggingu. Öll uppbygging er á kostnað eyðileggingar einhvers annars. Þess vegna er framfarasaga jöfnum höndum saga niðurrifs.
Sumir faðma tré til að reyna að bjarga skógum á meðan aðrir stýra stórtækum vinnuvélum til að ryðja sömu skóga. Mennirnir þurfa trjávið til að hafa skjól og hita en kafna án skóga. Búa kannski tvær sálir í sama hjarta? Jafnvel þegar við teljum okkur vera að byggja upp eða hreinsa eigum við til að gera það þannig að við ofgerum hlutunum. Þetta hugleiðir Þórdís með verki sínu um stórvirka þvottavél sem pundar út úr sér nýþvegnum þvotti og hleður upp fjalli af hreinu taui. Tromlan snýst án afláts í eilífri endurkomu hins sama. Þvottafjallið teygir sig til himins en pýramídalögun þess minnir líka á hýsi sem geymir gröf, dauða og dulmagn. Dulmál þess ómar í söngli sem kemur upp úr iðrum þvottahrúgunnar: „Fífilbrekka gróin grund.“ Ef við þýðum vísubrotið yfir á myndmál samtímans þá sýnir það eiturgræn tún, skærgul, bísperrt blóm og ofurbláan himinn sem eru bakgrunnur fyrir þvottasnúrur prýddar hvítum, blaktandi þvotti líkt og í ARIEL-sjónvarpsauglýsingum. Sönglið úr undirdjúpunum er hálfkæft af fargi þvottahrúgunnar og er jafnframt hinn þungi undirtónn skrumsins á yfirborðinu.
Dr. Sigríður Þorgeirsdóttir